Ik ben een mens van rede en ratio. Ik doe aan feiten. In mijn werk is geen plaats voor geloof of vermoeden. Bewijs, harde argumenten, aangetoonde grenzen. Geen gelul, wetenschap.
Op meerdere fronten evenwel verliest de cognitie het de laatste tijd echter van perceptie. Niet wat je weet, maar hoe het voelt wordt ineens relevant. Daar heb ik eigenlijk een broertje dood aan, ik was wel tevreden met mijn gelijkhebberige wereld vol harde grenzen.
Nu zijn er meer dan genoeg zweverige onzin-dingen over om gezellig tegen te fulmineren. Irsicopie, aura's en chackra's lezen, astrologie en veganisme om eens wat te noemen - breek me de bek niet open. Klankschaaltherapie, dry needling, meridiaanbanen en hypnotherapie: de Vereniging tegen Kwakzalverij en Skepsis hebben in mij een dikke fan.
Onderscheid maken in de vele meningen over een specifieke whisky - de schreeuwers en de mopperaars uit de vergelijking flikkeren en een redelijke middenmoot overhouden - is geen eenvoudige taak. Whiskybase helpt - een beetje. Wanneer ik echter mijn eigen scoresysteem tegen het licht houd, bekruipt mij een gevoel van lichte wanhoop. Ik scoor mijn whisky's tussen, laten we zeggen, 60 en 100. Jack Daniëls Old No. 7 kreeg overigens 50. Vanzelfsprekend heb ik geen 100 in mijn kast.
Ik kijk bij nieuwe beoordelingen terug. Waar past deze whisky bij? Doet 'ie me ergens aan denken? Wat heeft die voorgeschiedenis voor punt gekregen? Is deze beter of slechter - voor zover ik me herinner? Het is, kortom, een zootje. Om het nog wat lastiger te maken, blijk ik van mening te veranderen over de whisky's uit het verleden. De 15yo Dalwhinnie en de 10 yo Glenmorangie blijken na drie jaar een stuk beter dan ik ze de eerste keer beoordeelde. Omdat ik toen smaaktechnisch beperkt was, zogezegd.
Zojuist heb ik een 13yo Craigellachie Speyside SM (46%) geopend. Stond al anderhalf jaar in de kast. Kost 50 euro, gekocht voor 40 - in de Gall aanbieding, dat is altijd mooi.
Wat een fijne, lekkere en zachte dram. Geurt naar banaan, mandarijn en vanille. In de smaak meloen, beetje peertje, dikke honing met pietsie ananas. Afdronk met amandel. Niet droog, met enige fantasie beetje peperig; geen peat. Fruitmandje peper, kortom.
Waar blijft nou het zweverig gelul? Nou, hier dus. Ik was deze week, tegen beter weten in, bij een manueel therapeut. Beter bekend als een kraker. Ik heb al jaren last van schouderklachten - het zal jullie verder worst wezen. Waar ik naar toe wil: er is geen enkel goed doortimmerd bewijs voor de meerwaarde van manuele therapie. Er is overigens ook nauwelijks bewijs voor de meerwaarde van fysiotherapie, zegt de wetenschap - maar dat terzijde. Elke vorm van beweging is goed voor een mens, zegt de wetenschap. Afzonderlijke scholen dragen niet bij aan betere zorg. Zegt de wetenschap.
Ik kwam bij een jongedame. Niet al te groot, verontrustend jong, kleine handen. Er volgde een korte kennismaking. Daarna zette ze me op een tafel. Liep erom heen. Drukte een duim net naast mijn wervelkolom. Alsof Spock zelf aan het werk ging. Néér ging ik.
Soms spreken daden duidelijker dan woorden. Ik ben fan van wetenschap. Ik wil graag goed gemotiveerde behandelingen met een stevige fundering van onderzoek en bewijs.
Maar soms, fuck it. Mijn vijftig jaar oude wervelkolom voelt na een paar behandelingen soepeler aan dan enig moment in de afgelopen jaren. Af en toe doet het nog wel hartstikke zeer. Ik ben dan ook nog sceptisch; eerst maar eens zien of het effect blijft.
En nou maar weer terug naar whisky. De scepsis neemt toe; mijn benadering was wellicht toch niet zo héél wetenschappelijk. Inmiddels 121 flessen in Whisky Base, 50 samples klaar voor beoordeling en nog een fles of 30 dicht; de naïeve beoordelingen van een tijdje geleden zijn voorbij. Ik gaf hoge punten in verhouding tot de anderen. Vanaf nu alleen nog maar harde feiten, wetenschap, beoordelingen volgens de review options van whisky base. (NOT).
Maar soms, fuck it. De Criagellachie 13 is een goddelijk drankje, soepel en zacht, met verrassend veel aroma's en diepgang voor zijn prijs - het moet gezegd, de afdronk is niet zo lang en vooral wat scherp en apfelkornerig. Daar win je geen oorlogen mee. Maar, voor vier tientjes de 700 milliliter: topwhisky. Als je mensen kennis wil laten maken met zachte zoete Scotch voor weinig geld, ga dan naar Schramowski en koop een fles Dalwhinnie 15 voor 27 euro, een fles Glenmorangie 10 voor hetzelfde geld, wacht op een aanbieding van Gall voor de Craigellachie.
Sleep met deze opstelling wat nieuwe slachtoffers de wereld van de whisky en de vage liefde voor gebrekkige omschrijvingen en wispelturige smaaknotities in. Weinig wetenschap maar fucking lekker. En leuk. Vooral leuk. Zegt geen wetenschap. Fuck it.
