Ik moest maar weer eens een mening hebben. Vanavond dronk ik een Duveltje, een voortreffelijk en wereldberoemd Belgisch bier van hoge gisting.
Tot mijn ergernis en frustratie is er tegenwoordig geen nagisting op de fles meer. Vroeger was dat een ijkpunt. De mannen werden van de jongens gescheiden door het inschenken van een Duvel. De routinier slaagde erin om het (vanzelfsprekend originele, bijbehorende) glas in één beweging te vullen met helder bier met een dikke schuimkraag. De nagisting in de fles en het schuim enkel ín het glas. Prutsers - bijna iedereen - zonder die skill (wat toen nog gewoon vaardigheid heette) zaten met een glas troebel bitter bier en een tafel/vloer/trui vol schuim.
Natuurlijk komen we vanzelf uit bij het onderwerp van dit blog, whisky. Heb geduld met me. Ik wil het eerst nog even hebben over gladde marketing, winstmaximalisatie, doelgroepvergroting en dat soort product-onterende praktijken. Dát heeft er voor gezorgd dat Duvel tegenwoordig helder is, ook als je het flesje helemaal leeggiet. Daarmee is gebogen voor de God van de Omzet. Vast leuk voor de aandeelhouders, een catastrofe voor de liefhebber.
Macallan. Highland Park. Grote namen, belangrijke historie, verantwoordelijk voor geweldige en inmiddels volstrekt onbetaalbare whisky's. Ik heb al eerder wat gevonden van HP dus die hebben vrij vandaag. Ga maar lekker effe buiten spelen, in je houten Vikingkistje met blauwe / groene / rose fles en Game Of Thrones imago. Overpriced, overrated, beleggingslimited.
Macallan, daar wil ik het nu even over hebben. Een 15 yo op de markt brengen voor 500 euro, je moet het maar durven. Zeker als je eigen 18- en 21 jarige SM minder kost. Omdat er Macallan op staat. Vijf verschillende NAS'sen, de één nog duurder dan de ander. Dat zou geweldig kunnen zijn maar de Gold en de Amber, die ik beide uitgebreid heb kunnen testen, zijn droevige allemansvrienden met een veel te hoog prijskaartje. De Macallan 25yo die ik op de BYOB in januari in Wychen proefde (van Gordon & McPhail) heb ik op whiskybase niet kunnen vinden. Dat hoeft ook niet; ik proef 'm nog steeds. Paar jaar geleden gebotteld, "slechts" 40%, niet eens een eigen botteling. Geweldig spul. Was ooit vast niet zo héél duur.
Macallan speelt met vuur. Niet omdat ze dure whisky maken; omdat ze slechte instapwhisky maken. De naam suggereert (nu nog) kwaliteit; het resultaat na aanschaf is een teleurstellende vlakke en karakterarme (vooruit, lichtvoetige, makkelijk drinkbare, nonoffensive) allemansvriend. Het probleem wordt pas echt duidelijk in het licht van de concurrentie. Naast de Talisker 10 - geen schijn van kans. Vooruit, da's wel stevige concurrentie. De instappers van Macallan presteren naast de half zo dure Glenfiddich 12 evenwel ook maar matig; de fruitig-frisse en pretentieloze lowbudget Fiddich steekt de kachel aan met de Macallan Gold en Amber.
Nee, lieve lezer, zoals u kunt zien, ben ik geen fan van Macallan. Er is geen laaggeprijsde instapper die je uitnodigt om meer te proberen. Talisker, Glenmorangie, Glenfiddich, Aberlour, Dalwhinnie, Godbetert zelfs Highland Park hebben een betaalbare ster die de aandacht trekt voor weinig geld en uitnodigt om de collectie te gaan verkennen. De betaalbare Macallans slagen er volstrekt niet in om mijn aandacht te trekken en daarmee mijn beurs uit te dagen om de diepte in te gaan. Jammer van zo'n grote naam.
Na een Duveltje, evenwel, valt de Amber niet eens heel erg tegen. Dat dan weer wel. Drink genoeg sterk bitter Belgisch bier en je whisky valt niet tegen; dát is pas een slogan, Macallan.
