Van een nauwelijks inwisselbare cadeaubon - je moest echt zoeken waar je je geld mocht uitgeven - vond ik, na lang zoeken, uit dat er een kleine slijterij in Beek is die dat obscure type cadeaukaart accepteert. Eigenlijk meer een wijnhandel slash delicatessen-handel met olijfolie, azijn en diverse ingeblikte, opgepotte te duur aan de man gebrachte zuid-Europese specialiteiten - en wijn, veel wijn. Kleine kast met whisky. Dat ook.
Die cadeaubonnenmaffia, daar moesten ze nou eens wat aan doen, trouwens. Ik geloof oprecht dat je nooit meer hoeft te werken als je de geldwaarde van de nooit geïnde stapels aan waardebonnen, door aardige mensen aan andere aardige mensen gegeven, van één enkel jaar cash zou ontvangen. Pure kapitaalvernietiging voor de consument, gratis geld voor de begerige middenstand. Schurken zijn het. Waarschijnlijk dezelfde booswichten als de lui die Ticketmaster runnen.
Maar goed, Maison d'Elfant in Beek, Limburg dus. Op een druilerige dinsdagochtend in januari van dit jaar ben ik er binnengewandeld, gewapend met mijn cadeaubon. Vastbesloten om niet op het bonnenkerkhof te eindigen had het betreffende stukje papier wekenlang opzichtig op het plankje in de woonkamer liggen flonkeren.
De kast was klein, evenals de keuze - ik kwam immers niet voor de wijn. Ik lust geen wijn. Evenmin kwam ik voor gedroogde tomaten of voor olijfolie met literprijzen waar je schoenen van uitvallen. Kleine zakjes met bontgekleurde pasta in opmerkelijke vormen - ook al schandelijk geprijsd - konden me niet bekoren. Nee, whisky moest het zijn.
De meeste flessen die er stonden waren weinig opmerkelijke standaardbottelingen. Sommige een beetje, velen een stuk duurder dan de Gall-prijzen - en die zijn al niet echt laag. Er stond evenwel ook een 21-jarige tussen - u begrijpt het al, de fles op de afbeelding hierboven. Door de cadeaubon hoefde ik maar 21 euro bij te leggen op de vraagprijs van 71 euro. Dat bleek later ook nog een verdomd mooie prijs te zijn, ik heb de Glenfarclas 21 yo niet meer gezien voor 71 euro.
Ik heb een stuk of wat whisky's die ik boven mijn niveau acht. Ik sprak in een eerder blog al over de Kavalan Solist, mijn Taiwanese vriend van 57,8% die ik van de Intensive Care als afscheidspresentje kreeg. Die is weliswaar open maar ik heb er nog nooit een heel glas van gedronken - en ik werk al bijna twee jaar op een andere afdeling.
Nog zo'n zware jongen: Aberlour A'Bunadh. Batch 53, CS (Cask Strength, vatsterkte - 59,6% dus). Gekocht januari 2016, nog potdicht. Inmiddels wel geproefd, was lekker - voor wat die conclusie waard is na een uitgebreide proeverij in Haarlem.
Die Glenfarclas vond ik dan ook nogal intimiderend. Na slechts twéé jaar whisky ontdekken de euvele moed hebben om iets te vinden van wat écht gerijpte whisky is, dat is hoogmoed, arrogantie en borderline respectloos. Vandaar dat die fles ook een poos ongeopend dreigend naar me heeft staan kijken. Ik hoor 'm denken: "wie denk je dat je bent?"
Halverwege het jaar echter heb ik besloten dat ik toch langzaam aan volwassen moet worden en daar hoort dan bij dat je zielloze objecten geen magische eigenschappen toedicht. Tenslotte zou ik 50 jaar oud worden. Dat zou dan ook een prima gelegenheid zijn om de Speyside Whisky uit Ballindalloch te slachten. Ballindalloch - veel Schotser kun je het niet krijgen. Trouwens geen 15 kilometer van Aberlour, het dorp, verwijderd.
Het was druk op mijn verjaarsfeestje. Ik was nog bijna vergeten de 21-jarige dochter van de Highlands te ontkurken. Het gebeurde dan ook wat terloops, buiten, met wat snel ingeschonken bodempjes voor enkele liefhebbers en een glaasje voor mezelf. De rest van de fles werd overgeheveld naar de buitengewoon fraaie karaf die ik cadeau had gekregen.
Het slokje dat ik tussen het handen schudden en vuurtje stoken nam was dan ook in het voorbijgaan. Mevrouw Glenfarclas - deze is een meisje, dat is wel zeker - liet het er niet bij zitten. Ze wilde aandacht, en wel nú!
Wat een fraai, afgerond en evenwichtig glas whisky. Géén pretentie - geen harde smaak, scherpe randjes, rook of vuur. Geen hoge alcohol-percentages, geen flitsende openklapverpakking, geen limited edition, geen bespottelijke prijs-kwaliteitverhouding. Wel een boterzachte, gladde en gelaagde whisky die je bij al te ongeïnteresseerde consumptie tot de orde roept. Ook ik werd, op mijn eigen verjaardag, in mijn eigen tuin, op mijn eigen feestje, door deze dame vriendelijk maar beslist op mijn plaats gezet. Ik nam even een nipje in het voorbijgaan. Prompt wist ik even niet meer wat ik ging doen, moest ik stoppen met lopen en even tot me door laten dringen wat voor smaakfeestje ik geopend had. Blonde Limburgse man, middelbaar: kan maar één ding tegelijk. Proeven dus in dit geval.
Nou ja, het was lekker, dus.
