Glenmorangie

Lasanta versus Quinta Ruban. Het klinkt als een kinky moddergevecht tussen twee midden-Amerikaanse dames van twijfelachtig allooi. Het zijn echter, zoals de lezer dezes vast wel weet, twee Glenmorangies. Beide een klein maatje extra; Lady La is 43%, Suzie Q is 46% sterk. Voor de Lasanta 10 jaar Bourbon Cask en 2 jaar Oloroso; Quinta Ruban heeft (uiteindelijk) gerijpt op portvaten - is NAS dus, non-age-specific.

Glenmorangie Lasanta 12 jaar oud, is strakke, rechttoe-rechtaan pittig-zoete whisky. Sherry cask matured.  Hij ruikt, opmerkelijk genoeg, naar port. De whisky is zachtfluwelig in de mond, met 43% niet scherp en heeft krachtige toenemende sherry-aroma's in de afdronk. Een latere notitie spreekt van citrus met een wat vaag wrange afdronk, die steeds beter wordt. Gek genoeg zet ik er ook bij dat ik het géén echte topwhisky vind. Blijkbaar toch wat vlak. 

De Glenmorangie Quinta Ruban is romig met veel sinaasappel in het aroma. De QR is rijk, zonder een overdreven portsmaakje, met wel een lichte tanine in de afdronk. In diezelfde afdronk zit meer port dan in de body - die had net zo goed sherry-matured kunnen zijn. Als u begrijpt wat ik bedoel. Mijn tasting notes hebben het over langzaam en duidelijk toenemende zwarte vruchten en marsepein.

Nieuwsgierig geworden naar de accuratesse van mijn eerste notes, zo'n vier jaar oud, heb ik een nieuwe fles "gewone" Glenmorangie 10yo gekocht. Toendertijd, vier jaar geleden, vond ik de standaard 10yo wat karakterarm, zoet en non-offensive - lees eenvoudig en weinig spannend. Voor 27 euro, hier net over de grens, kun je je daar nog steeds geen buil aan vallen. Dus ik kocht hem nog maar eens. Hij past wonderwel in wat inmiddels een best geil triootje geworden is; Lasanta, Quinta Ruban en 10yo.  Over die 10yo schrijf ik dit jaar dat het een zachtzoete, toegankelijke, frisse en eenvoudige maar voortreffelijke single malt is. Die ik, om te testen, ook een keertje ná de Quinta Ruban dronk - en die daar prima bij overeind bleef.

Bij een proeverij, ook al weer drie jaar geleden, kreeg ik een glas van de Sauternes Cask Matured Glenmorangie. Sauternes, zoals u weet, is zoete Franse dessertwijn uit de streek zuidoostelijk van Bordeaux. Witte wijndruiven van diverse rassen met als gezamenlijke kenmerk dat ze zijn aangetast door een schimmelinfectie: Botrytis cinerea. Net als bij antibiotica en Sinterklaas blijkt dat geschimmel een zegen in vermomming; de "noble rot" , zoals deze bezwamming van dure druiven genoemd wordt, zorgt voor torenhoge suikergehaltes en dus mierzoete dessertwijn. Door de schimmel krijg je een soort verdroging, de druiven veranderen in feite aan de stok al in rozijnen. De vaten waarin deze wijn gerijpt heeft - vanzelfsprekend eikenhout - worden door veel distillery managers gebruikt om whisky op af te rijpen. Ze verblijven dan, na een aantal jaren op American oak bourbon barrels te hebben gerijpt, gedurende een periode van 6 maanden tot twee jaar in Sauternes vaten. Dit leidt dan weer, weinig verrassend, tot de aanduiding Sauternes Cask Finished op de fles. 

De laatste Glenmorangie van dit blogje is dan ook die Glenmorangie Nectar d'Or - gerijpt op  die bewuste Sauternes vaten. Mijn aantekeningen zijn die van een groentje; er staat weinig in behalve "Zoet, erg zoet. Misschien iets té zoet naar mijn smaak".

Ik ga dan ook binnenkort die Glenmorangie Nectar d'Or maar eens aanschaffen. De drie flessen van verschillende origine die ik hierboven beschreven heb, geven alle reden om aan te nemen dat ik onbezorgd kan zijn over de kwaliteit van de Nectar. Ik neem aan dat de duurdere flessen in de range, zoals de Bacalta (madeira cask), de 18yo, de Dornoch, Signet, de Tayne, de Milsean, Tarlogan en Tusall en tenslotte de 25yo (hoezo, keuze?) vast minstens net zo goed zijn. Glenmorangie heeft in mij in ieder geval een fan erbij weten te scoren. Van de hele collectie zijn alleen de Signet, de 25yo (ja? gek hé!) de Tusall en de Milsean meer dan 100 euro per fles.  Dan is alleen de 25yo echt duur in mijn optiek, met een internetprijs van 390 euro; de andere drie zijn rond de 125 euro per fles. Nog steeds geen kattepis maar ook niet volslagen onbereikbaar. Als je nou gewoon een auto de deur uit doet heb je ze binnen een maand of drie, vier allemaal. Ik noem maar wat. Fietsen, kreng.

Highland Park 12yo, The Deveron 12yo.

Ik zie tot mijn schrik dat ik sinds januari niets meer heb gepost. Ik schaam me kapot - not. Er moet ook gewerkt worden om dat peperdure spul met enige regelmaat mee naar huis te kunnen slepen.

Daarnaast is er veel zorg en tijd nodig om: 

1. Je partner te ontwijken als je weer met een, ondanks je belofte deze maand écht geen whisky meer te kopen, zojuist aangeschafte fles binnenkomt

2. Zorgvuldig onduidelijk te mompelen wanneer er vragen komen over de prijs van de desbetreffende fles, zodat het lijkt alsof je antwoord hebt gegeven zonder dat je écht antwoord hebt gegeven

3. subtiel maar doortastend kleine privé-proeverijtjes te organiseren, speciaal voor haar, wanneer er  ook maar enige belangstelling voor whisky waar te nemen valt

4. De voorkeur voor port van de betreffende partner zachtjes richting de port cask finished SM te masseren

5. Je kast zo in te richten dat onopvallend, dus gefaseerd, de nieuwe aankopen naar voren geschoven kunnen worden zonder argwaan (heb je nou víjf nieuwe flessen?) te wekken

Dus whisky kost meer dan geld.

Terzake nu.

The Deveron 12yo Highland Single Malt Scotch whisky

Deze SM heb ik gekocht omdat ik bij The Whisky Friend in Sittard te horen heb gekregen dat de 18yo van dezelfde familie ondergewaardeerde en te goedkope malt is. Daar ik een krent ben en eerst een beetje kennis wil maken met een meisje voordat ik een dure ring koop heb ik dus maar eerst de 12yo gekocht. Ik had mijn eigen aantekeningen van de proeverij in Eindhoven, september vorig jaar, even na moeten lezen - en moeten geloven. Ik schreef dat het weinig bijzonders was, niet slecht maar ook weinig opmerkelijk. Dat heb ik geweten aan de grote variatie aan samples die ik daar geproefd heb. Het advies van de lokale expert evenwel zette me aan tot heroverweging en de afprijzing bij Gall hielp me over de drempel. 

The Deveron 12 is de gemakkelijkste en meest toegankelijke, zachte en smoothe Single Malt die ik ooit dronk. Vanzelfsprekend is een enorm gebrek aan karakter en teleurstellend korte, snel vergeten afdronk bij deze eigenschappen inbegrepen. Kortom, snel vergeten - en dat is geeneens werk, dat gaat eigenlijk vanzelf. Koop 'm voor minder dan 3 tientjes voor een weifelende beginner en je bekeert wellicht iemand tot het betere spul. Ik beschouw mezelf als nét geen beginner meer en ik vind The Deveron zó saai, dat ik 'm in allerlei andere whisky's zit te blenden om het nog een beetje leuk te maken. 

Highland Park 12yo Orkney Single Malt Scotch whisky

Ik wilde deze whisky niet kopen.

Geërgerd door de hype rondom de 18yo, waarvan de prijs in nauwelijks een jaar van 70 naar 130 euro opliep - hoezo marketing, hoezo waan van de dag - was ik hardnekkig van plan om Highland Park links te laten liggen. 

Dus, consequent als ik ben, toen de 12yo in de aanbieding was, kocht ik een fles. Stevig voorzien van vooroordelen en hard van plan om hem verbaal te fileren in dit blog, zette ik mij aan het eerste glas. Dat kon dan ook alleen maar tegenvallen, dat had ik me immers voorgenomen.

Gelul is gratis. Het blijkt natuurlijk een lekkere, toegankelijke, verrassend aangename, fraai geturfde Orkney Scotch Single Malt te zijn. Vol, romig, boterig. Versgezaagd dennenhout. Barbecue en houtskool; vanille aroma met een licht zilte toets. Diepzoete afdronk, evenwichtig. Méér dan waar voor je geld. Ik wil er nog eentje. Als 'ie in de aanbieding is, dan.