Lasanta versus Quinta Ruban. Het klinkt als een kinky moddergevecht tussen twee midden-Amerikaanse dames van twijfelachtig allooi. Het zijn echter, zoals de lezer dezes vast wel weet, twee Glenmorangies. Beide een klein maatje extra; Lady La is 43%, Suzie Q is 46% sterk. Voor de Lasanta 10 jaar Bourbon Cask en 2 jaar Oloroso; Quinta Ruban heeft (uiteindelijk) gerijpt op portvaten - is NAS dus, non-age-specific.
Glenmorangie Lasanta 12 jaar oud, is strakke, rechttoe-rechtaan pittig-zoete whisky. Sherry cask matured. Hij ruikt, opmerkelijk genoeg, naar port. De whisky is zachtfluwelig in de mond, met 43% niet scherp en heeft krachtige toenemende sherry-aroma's in de afdronk. Een latere notitie spreekt van citrus met een wat vaag wrange afdronk, die steeds beter wordt. Gek genoeg zet ik er ook bij dat ik het géén echte topwhisky vind. Blijkbaar toch wat vlak.
De Glenmorangie Quinta Ruban is romig met veel sinaasappel in het aroma. De QR is rijk, zonder een overdreven portsmaakje, met wel een lichte tanine in de afdronk. In diezelfde afdronk zit meer port dan in de body - die had net zo goed sherry-matured kunnen zijn. Als u begrijpt wat ik bedoel. Mijn tasting notes hebben het over langzaam en duidelijk toenemende zwarte vruchten en marsepein.
Nieuwsgierig geworden naar de accuratesse van mijn eerste notes, zo'n vier jaar oud, heb ik een nieuwe fles "gewone" Glenmorangie 10yo gekocht. Toendertijd, vier jaar geleden, vond ik de standaard 10yo wat karakterarm, zoet en non-offensive - lees eenvoudig en weinig spannend. Voor 27 euro, hier net over de grens, kun je je daar nog steeds geen buil aan vallen. Dus ik kocht hem nog maar eens. Hij past wonderwel in wat inmiddels een best geil triootje geworden is; Lasanta, Quinta Ruban en 10yo. Over die 10yo schrijf ik dit jaar dat het een zachtzoete, toegankelijke, frisse en eenvoudige maar voortreffelijke single malt is. Die ik, om te testen, ook een keertje ná de Quinta Ruban dronk - en die daar prima bij overeind bleef.
Bij een proeverij, ook al weer drie jaar geleden, kreeg ik een glas van de Sauternes Cask Matured Glenmorangie. Sauternes, zoals u weet, is zoete Franse dessertwijn uit de streek zuidoostelijk van Bordeaux. Witte wijndruiven van diverse rassen met als gezamenlijke kenmerk dat ze zijn aangetast door een schimmelinfectie: Botrytis cinerea. Net als bij antibiotica en Sinterklaas blijkt dat geschimmel een zegen in vermomming; de "noble rot" , zoals deze bezwamming van dure druiven genoemd wordt, zorgt voor torenhoge suikergehaltes en dus mierzoete dessertwijn. Door de schimmel krijg je een soort verdroging, de druiven veranderen in feite aan de stok al in rozijnen. De vaten waarin deze wijn gerijpt heeft - vanzelfsprekend eikenhout - worden door veel distillery managers gebruikt om whisky op af te rijpen. Ze verblijven dan, na een aantal jaren op American oak bourbon barrels te hebben gerijpt, gedurende een periode van 6 maanden tot twee jaar in Sauternes vaten. Dit leidt dan weer, weinig verrassend, tot de aanduiding Sauternes Cask Finished op de fles.
De laatste Glenmorangie van dit blogje is dan ook die Glenmorangie Nectar d'Or - gerijpt op die bewuste Sauternes vaten. Mijn aantekeningen zijn die van een groentje; er staat weinig in behalve "Zoet, erg zoet. Misschien iets té zoet naar mijn smaak".
Ik ga dan ook binnenkort die Glenmorangie Nectar d'Or maar eens aanschaffen. De drie flessen van verschillende origine die ik hierboven beschreven heb, geven alle reden om aan te nemen dat ik onbezorgd kan zijn over de kwaliteit van de Nectar. Ik neem aan dat de duurdere flessen in de range, zoals de Bacalta (madeira cask), de 18yo, de Dornoch, Signet, de Tayne, de Milsean, Tarlogan en Tusall en tenslotte de 25yo (hoezo, keuze?) vast minstens net zo goed zijn. Glenmorangie heeft in mij in ieder geval een fan erbij weten te scoren. Van de hele collectie zijn alleen de Signet, de 25yo (ja? gek hé!) de Tusall en de Milsean meer dan 100 euro per fles. Dan is alleen de 25yo echt duur in mijn optiek, met een internetprijs van 390 euro; de andere drie zijn rond de 125 euro per fles. Nog steeds geen kattepis maar ook niet volslagen onbereikbaar. Als je nou gewoon een auto de deur uit doet heb je ze binnen een maand of drie, vier allemaal. Ik noem maar wat. Fietsen, kreng.
