Japans Restaurant Kimchi, Gouda, schijnt heel goed te zijn. Ik heb er gegeten jongstleden zondag. Nog steeds echter moet ik de reviews geloven op Google; van mijn bezoek aan betreffend restaurant is me maar weinig bijgebleven, wat best spijtig is, zeker gezien de rekening.
De schuld van dit gat in mijn geheugen ligt volledig bij de samenkomst bij Wijnhandel van Welie, meer precies bij Martin Stavleu, schijnbaar werknemer van deze Goudse middenstander. Dat is overigens een misleidende naam, wijnhandel - ik heb geen wijn gezien. Wel whisky. Eerst niet zo veel whisky; er stonden, toen mijn vrouw en ik tegen tweeën het pand betraden, nog niet zo veel flessen op tafel. Er waren dan ook nog niet zo veel mensen.
Ik heb even teruggekeken. Bij eerdere BYOB's en proeverijen heb ik tussen de 12 en 14 whisky's beschreven vóór ik de pijp aan Maarten gaf en ophield met noteren. Dat was deze keer niet anders; dertien smaaknotities, precies in het midden dus. Ik ben dan ook voortvarend aan het werk gegaan. Van de notes volgt straks een - hopelijk niet te saai - overzicht. Eerst wil ik wat vertellen over het verloop van de middag.
Het proeflokaal in kwestie is een gezellig ingerichte slijterij met ruimte voor een grote tafel in het midden - vast niet conform de instructies van de Inspectie voor de Maximalisatie van de Omzet, de IMO. De sfeer is er echter meteen verwelkomend en onwinkels door. Onwinkels is vast geen woord maar dat kan me niets schelen. De keuze was er reuze. De kast met independent bottelarijen, mijns inziens een ijkpunt voor de serieuze whiskyverkopert, was goed voorzien en er was veel keus in de prijs tussen de 40 en 70 euro, wat een winkel in mijn ogen zeer aantrekkelijk maakt. Ook de portafdeling, door mijn betere helft hooggewaardeerd, was goed geoutilleerd. Nog bedankt voor de Taylor's 325th Anniversary, meneer Stavleu - hij is open en zeer goedgekeurd.
De ene na de andere spirituozen-liebhaber kuierde inmiddels de tent binnen. Het was een goddelijk mooie oktoberdag, de mooiste sinds er weerdata verzameld worden, was des avonds op het journaal te horen. De deur stond open, de rokers - schei daar nou toch eens mee uit, stelletje smeerlappen - konden in het najaarszonnetje hun longen verzieken zonder anderen te hinderen.
In Wenen kocht ik een sigaar van vijftien euro. Een van mijn vele dochters kwam de winkel in, geshockeerd kijkend vanwege de aanschaf van het bruine genotsknotsje. De Oostenrijkse verkoopster evenwel sprak haar vriendelijk edoch vermanend toe: "Mit Rauchen, mein Kind, haben Zigarren überhaupt nichts zu tuhen". Dus Dirk Raggers, een goede sigaar, dat heeft met roken niks te maken. Matiging, dat is het antwoord. Ik herhaal: matiging - ik begrijp dat een niet nader te noemen Fries aan de sik naar het hotel is getrokken, de blauwe klompen klapperend over de kasseien van Gouda. Maar dat kan ook een vilein gerucht zijn.
Het feestbeest van de dag betrof ene Edje, wiens verwarrende facebook alias "Jacoba Ed" mij voor moeizame zinnen als de lopende plaatst. Heet 'ie nou Ed Jacoba? Of is Jacoba een lang gesloten en vergeten destilleerderij aan wie hij eer doet? Hoe dan ook, geschikte vent, verstand van whisky, tijdlijn even bekeken: ga ik niet mee in discussie. Naast deze échte kenner (en vooruit, Stavleu ook) zie je mij voor wat ik echt ben - een taalvaardige praatjesmaker zonder échte kennis van zaken en ervaring.
Fred van der Ven had een zuid-Afrikaanse single Malt van 10 jaar meegebracht. Ik moet me bij hem verontschuldigen. Laat in de middag vroeg hij me wat ik er van vond en gaf ik hem het commentaar dat bij een mondaanslag van voornoemde Ed hoorde - de (net geen) vijf dollar kostende Chinese malt die ook op tafel stond. Deze Power Label Gaolang Blend, bestaande uit 40% malt, 30% corn en 30% grain ruikt naar vis - zelden een eigenschap waar ik vrolijk van word. Slap van smaak. Nee. flauw, gezoet. Nee. karakterloos. Nee. Nee. Het was likeur met vanille-aroma - van dat goedkope nepspul voor in de cake- waarin te veel water. Néé! Geloof niet dat ik er een flesje van ambieer, kortom. Fred, ik heb mijn aantekeningen doorgebladerd maar je Three Ships staat er niet bij. Volgende keer beter.
Kleine verrassing: heel goed vond ik de Tomatin Legacy, 43%, bourbon & virgin oak matured NAS. Geur van ei, schrijf ik - misschien bedoelde ik custard. Vaag ziltig, gek genoeg. Vanille, eerst gewoon, zoals te verwachten, maar blijft lang hangen en neemt toe in intensiteit. Lange afdronk, wel ééndimensionaal. Maar goed, nog geen drie tientjes, die komt zeker in mijn kast.
Van mijn buurman - Wouter van der Hoorn - proefde ik Amrut whisky. De reacties aan proeftafels zijn bij de exoten - in mijn nog niet zo heel grote ervaring - wel steeds dezelfde. Amrut uit India, Kavalan uit Taiwan en in mindere mate whisky's uit Japan - onbekend maakt onbemind. Scotch brengt blijkbaar een bepaalde mate van oogklepperigheid met zich mee. Oogklepperig is vast óók geen woord maar zoals u al raadde, ook dat kan me niks schelen.
De Amrut Fusion, zoals de meeste exoten NAS (in de tropen wil de whisky wat sneller rijpen - en verdampen) is een excellente, simpelweg op nieuwe op eiken vaten gerijpte whisky. Aanvankelijk ruik ik vaag bouillon - later wordt dat gelukkig nóg minder. Niks zo frustrerend als whisky die lekker smaakt maar vies ruikt. Daarna gaat het palet er vól op los. Fruitig-kruidig, rood fruit - kersen! met een droge afdronk, maar niet wrang. Uit-ste-kend. Ga ik kopen - voor 40 euro een prachtige opvolger van de Amrut Single Malt die ik heb en bijna leeg is (voor 3 tientjes bij whiskybase gekocht, 94,5 bij Jim... voor wat 't waard is).
Aultmore Foggy Moss 12yo Speyside 46%: prima. Niks bijzonders. Te duur.
Aberfeldy 21yo Highland 40% - bedankt voor het meebrengen, gulle gever! Scoort op WhiskyBase 85,5, niet mis. Ruikt beetje chemisch, net als Glenfarclas. Smaakt naar zoete tabak (je opa pijpen zijn pijp). Milde munt, zoet zonder suiker - dát is een verdienste. Kruidig in de lange afdronk. Als je 'm nog voor 90 euro kan krijgen, geen miskoop - meer is te veel, gezien de Glenfarclas chemiefabriek in de geur en de eerste smaak.
Mijn whisky van de dag was de Cadenhead botteling van Glen Ord - daar had ik, om te beginnen, nog nóóóóit van gehoord. Highlands, hofleverancier van goede blenders, weinig op de markt onder eigen naam. Op 56,2% gebottelde 11 jaar oude single malt. Michiel van der Meijde, buitengewoon hartelijk dank.
De geur is van groen, vers gemaaid gras - de kleur is heel licht, er zit vast geen kleurstof in. De smaak is knetterend, scherp, spannend en anders dan anders - whatever dat betekent. Er zijn weinig woorden te vinden voor deze opmerkelijke whisky die veel aandacht verdient en zelfs iets van een zout randje heeft in de afdronk. Nog te krijgen in Musselkanaal - ik kan het weten, heb er net een besteld.
De twee zwaargewichten van de middag waren de Signatory's. De Bladnoch - Martin wordt een beetje giechelig als alleen de náám al valt - 1993 SM 19yo Lowland whisky. Ter mijner verdediging - het werd na een whisky of 10 er niet makkelijker op. De geur , zo staat staat in mijn steeds moeilijker leesbare aantekeningen, is wdreeeh. Maar ook ggfrtgtebnd. Geloof ik. Wordt opzichtig beter naarmate je langer over het glas doet, was mijn conclusie. Ook die van Ed, dus dat sterkt me in mijn mening. Prijs ongeveer 65 euro, whiskybase wardering 83,3 - waar voor je geld dus.
De andere Signatory was een Tormore, Highland, 43% (1993) 20yo SM die zacht, licht en mildzoet geurde. Dat zachtzoet geurende luchtje, dat is al een prestatie op zichzelf. Er zit wat koffie in het aroma, de afdronk is een lekker beetje droog en de totale indruk is er een van heerlijk toffee-caramel-koffie aroma met een heel lange, bevredigende afdronk. Volgens mij niet meer te krijgen; de 19yo is op de markt voor 67 euro en vijftig cent. Lijkt me een prima deal.
Ja, Omvlee, wat had je zelf nou eigenlijk bij te dragen? Nou, vooral Fries (speciaal voor de firma Wolvega en Omstreken) roggebrood met Limburgse zult. Heb wat moeten pushen - maar de reacties waren best beleefd. Ik geloof dat een enkeling het ook echt lekker vond. Daarnaast had ik een fles West Cork - Irish Whiskey - Cask Strength (62%) uit Wenen meegebracht, die bij de liefhebbers van Cask Strenght whisk(e)ys tot positieve reacties leidde; missie geslaagd.
Tja, en toen naar het Japans restaurant. En daarna terug naar Haastrecht, waar onze trouwe camper op ons stond te wachten. Volgens mij ligt Haastrecht zo'n 934 kilometer van Gouda. Zo leek het wel, in ieder geval.
