Blends - Compass Box

 Ken je die snoepjes die in ronde blikjes op het ziekenhuis-tafeltje van je oom/opa/vader/tante stonden? Zo'n rond, blikken doosje met daarin werkelijkheidsgetrouw gevormde, stevig bepoedersuikerde mandarijnenpartjes van staalhard suiker? Die blikken doosjes, die hoorden in de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw bij de Schijf van Vijf voor ziekenhuispatiënten. Ergens anders dan in de ziekenhuis-shop kon je ze niet krijgen. Samen met vers fruit, in zo'n mand met doorzichtig plastic folie. In die mand ook een doosje uitgedroogde vijgen die niemand at en die feilloos in de prullenbak gemikt werden zodra de gulle gever de kamer verlaten had. Het zou me niets verbazen als er in de jaren '50 en '60 ook een pakje sigaretten in die mand heeft gezeten, maar dat kon niet meer, in 1990. Roken op de zusters-post was evenwel nog normaal; in de spreekkamer van de specialist werd driftig pijp dan wel sigaar gepaft. We came a long way, zullen we maar zeggen.

Waarom, zult u vragen, dit betoog? Nou, ik heb een setje Compass Box gekocht. The Spice Tree en The Spaniard, om precies te zijn. Ik wilde wel eens weten waar alle loftuitingen die ik lees over die serie blends op gebaseerd is. 

Om te beginnen, het zijn niet zomaar blends. Het zijn blends met pedigree, met eerbiedwaardige ouders van goede komaf. Upper Class Blends, zogezegd. Dat blijkt vooral uit het feit dat het blended malts betreft, dus zonder bijmenging van common aspects als grainwhisky. Ik weet, ik schop tegen schenen, maar ik ben nog niet bekeerd tot de geweldigheid van grains. Ik vind ze scherp, kunstmatig en mais-zoet met een lijmrandje. En ja, ik heb ze uren, dagen en weken in het glas laten staan. Omdat ze dan "open" gaan. Soms snap ik wel wat de enthousiaste graindealer bedoelt; desondanks, ik ben nog maar zelden echt overtuigd. 

Blended malt dus. Ik kocht als eerste de Spice Girls Tree en was onmiddellijk verkocht. Goed gekozen naam ook; een fraai melange (ik ben "Duin" aan het herlezen, spice, melange, insider joke, sorry) van subtiele kruiden. Alpentoffee, opa's zoete pijptabak. Dat idee. 

Hoewel ik op een Spice Girl had gerekend hier of daar, viel de whisky niks tegen. Ik doe 'm tekort. Hij is geweldig. Naast de zoetjes, die subtiel zijn en abrikoos, appel en kersen met een zachte vanillesaus presenteren, is de eerder genoemde kruidigheid geweldig - en de peperige, middellange afdronk is superieur.

De Spaniard was dan ook snel erbij aangeschaft. Het vloeistofniveau van The Spice Tree daalde alarmerend snel, wat over het algemeen betekent dat de betreffende whisky 85+ krijgt overigens (Eigen Smaak Eerst!). Dat gaf dan ook een excuus en aanleiding voor de vlot aangeschafte Spanjaard.

Zoals wel meer bij Spanjaarden weet je niet altijd wat je precies te wachten staat als je er één tegenkomt. Ik noem een Sinterklaas. Kan vriezen, kan dooien. Stierenvechten; mooie pakjes, romantisch idee, kun je evenwel nu niet meer mee aankomen. Voetbalploegen; beste voetballers ter wereld, resultaat AD2021: tsja. Barcelona: mooiste kerk ooit, altijd in de steigers. Alva maar ook Dali. Pyreneeën, Baskenland, spaghettiwesterns, woestijn en ontdekkingsreis - maar ook Costa (vul zelf in) Brava, Blanca, Del Sol, Nederlandstalige amusements-campings en ander bitter verdriet.

De Spanjaard dus. En die snoepjes, van helemaal in het begin, weet u nog? Nou, daar smaakt die Spaniard naar. Precies dat jaren-80 chemische-smaakstof- mandarijn-kan-ook-sinasappel-zijn zoetje, met een beetje poedersuiker, wat houttonen, niet complex, wel vreselijk lekker en óók al zo snel leeg. En een vaag zoete-pijptabak-meets-goeie-sigaar aroma, dat naadloos aansluit bij de spreekkamer van de specialist. Niet bijzonder, niet vermoeiend ingewikkeld, niet opzienbarends, niet duur - kortom, aanrader- maar neem the Spice Box als je mag kiezen.

Ik zit nu al zo'n anderhalf uur twee prachtige, toegankelijke blends te vergelijken en ik bergijp steets beter waarom dat een slegt idee was. Het eene gla s na het ander, in het kader ban neutraal wetenschap;elijk onderzoe. Ik ofer me volledig op voor de goede zaak en voor de grondigheit van did bloch. Concklusie moet zijn dat ik er nog niet heelemaal uit ben. Beide zijn ligtverteerbare, goede eeeuuuhm whisky's. Je moet appels gewoon niet met mandarijnen vergelijken. Koop Spice Tree. En als ze die niet hebben, koop The Spaniard. Hoe-dan-ook absoluut geen buil aan te vallen. 

Perfect Dram en Blair Athol.

Ik ben een vriend van Perfect Dram. Niet zo'n hele goeie - ik heb dit epistel al weken bijna klaar en enkel mijn trage einderedactie zorgt ervoor dat jullie moesten wachten.  Ik schreef overigens al eerder over Perfect Dram, een inmiddels niet meer zo heel obscuur clubje whiskysjacheraars. Met toenemend enthousiasme vervolg ik nu mijn geram op mijn toetsenbord. Letterlijk; ik heb net dik 150 euro uitgegeven aan het vervangen van het weigerachtige exemplaar op mijn ASUS.  

Ik was eerst een vage kennis, qua Perfectdram. Twee jaar geleden kocht ik mijn eerste vataandeel, een Craigellachie 2014. Ik schreef daarbij in mijn geheime dossiers dat het om een gokje ging, dat Perfect Dram geen schim was van Casqueteers en dat dit een aankoop voor de gein, es kijken wat er van komt, was.

In de jaren die volgden heb ik -aldoor volkomen ongevraagd - mijn commentaar bij PD over wat in mijn ogen amateuristisch goedbedoeld geklungel was, gratis en voor niks gedumpt. Als een hond die op je gras schijt en dan wacht op waardering omdat hij gratis mest geleverd heeft. Men bleef almaar geduldig en vriendelijk aan de andere kant van de lijn, als een getrainde servicedesk-telefonist(e), en vertelde dat men mijn suggesties heus serieus nam en ter harte zou nemen. Als een getrainde servicedesk-telefonist(e).

Een tijdje verder zitten we ineens hier. Een stevige website (Nancy, vakwerk) en grondig verbeterde communicatie (hoewel er, sorry Rob, er nog best tekstueel en qua helderheid iets te verbeteren valt). Een boeiend programma, veelzijdig en  spannend - omdat er meer blijkt te bestaan dan whiskyvaten. Zoals bijvoorbeeld heel kleine whiskyvaten. Wat ook mijn aandacht trekt is een verrassend en overtuigend scala van aanbiedingen, vooral whisky, maar ook een mooie rum(neem ik aan, ik moet hem nog krijgen), om eens wat te noemen . Het voornoemde kleine-vaatjes-project is een feest om aan mee te doen. De bijbehorende Facebook-pagina is een geweldig idee, je creëert een nieuwe community en er kunnen onderling flessen uitgeruild worden. Daarbij komt dat zo'n vaatjes-collectief een aanhoudende behoefte aan nieuwe drank heeft - hervullen moet immers ook gebeuren. Zo'n vaatje is geduldig en gaat tijden mee; de eigenaren zijn ongedurig en willen steeds iets nieuws proberen. Dat is commercieel niet slim maar rete-slim. Het PD-logo begint iets te betekenen en er wordt een reputatie opgebouwd.

Dat laatste is natuurlijk een combinatie van goede producten, betrouwbaarheid, levering conform afspraken en nakomen van afspraken. Korte lijnen, persoonlijke contacten; check en check. 

Nu heb ik een sample gekregen van PD van een whisky die ik gekocht heb.

Noblesse oblige, adel verplicht. Als ik dan al mijn muil niet kan houden en men stuurt mij gratis drank, dan zal ik er nondeju ook wat van vinden. 

Ik ga het nu dus hebben over een Perfect Dram botteling. De Blair Athol. Mijn ziekenhuis-achtergrond heeft me, volstrekt onlogisch en ietwat krankzinnig, bij het merk vandaan gehouden. Athol, als in alcohol, als in desinfectans, als in methanol; er hangt een vage associatie met handenreiniger op de IC aan het merk dat me ervan weerhoudt om het te kopen, omdat ik denk dat het naar plakkerige handhygiëne-gel gaat smaken. 

Het is grappig om te zien dat mijn weerzin diep zit. Ik heb zo'n elfhonderd geregistreerde samples, van alles en nog wat. Een half procent, vijf stuks daarvan, is Blair Athol (BA). Ik registreer het moment waarop ik de sample krijg (dat kan ook een tasting zijn) en wanneer hij aangebroken dan wel leeg is. Alle vijf Blair Athols zijn onaangetast en staan dicht in de kast. Waar ik frequent min of meer random flesjes uithaal om over te schrijven., De BA's zijn gepakt en teruggezet. Meermaals. Nog nooit gehad, dat spul. 

Vooruit met de geit, dan maar. Blair Athol. Jaar van oprichting: 1798. Highlands. Vandaag bespreken we dus de Perfect Dram botteling,. Die is 11 jaar oud en 57,5%, red wine barrique aged (WB 182693).

Dit stukje is in horten en stoten geschreven, qua tijd. Ondertussen is de fles open - ik was mijn aantekeningen van de sample kwijt, ik wist wel nog dat die vrij positief waren. 

Ik ben nog steeds erg blij met die fles. Zeker open. Hij staat gebroederlijk tussen een fles Cedar Ridge Rye en een American Whiskey Third Batch Bourbon in mijn kast te glimmen. Inderdaad, beide geen Scotch. Niet eens Europees of fijn exotisch of zo; ordinaire Amerikanen. Ik begin van mijn geloof te vallen. Ik vind die Amerikanen namelijk lekker. Erg lekker.

De vorm van de fles Blair Athol van PD is identiek aan de Rye en de Bourbon. Dat is op zich enkel toeval, maar qua power en breed neergelegde zoetheid lijken ze heus een beetje op elkaar. Daar houden de overeenkomsten wel op. De Blair is complex en fors, overtuigend en indrukwekkend (57,5%....)  van presentie en smaak, met aroma's van melkchocolade, koffie, caramel, cacao, alles wat maar daar op lijkt: het zit erin. Daarna volgen rozijnen en een droge, aangename afdronk met wat zoethout in de nasmaak. 

Okee. Goei poeier, dees. Doe maar kopen. O nee, dat kan niet meer. PerfectDram evenwel is een goede partner aan het worden, waar je mijns inziens inmiddels gerust je whisky-voor-later kunt bestellen. Ik heb gesproken.