Copernicus 30YO

 Sample, Thanks Mike Loki. Fresh herby smell, minty, too. Slightly medicinal. For one reason or another it reminds me of 70's liqueur, light-emitting coloured, in a smoky living room birthday celebation with lots of drunk adults and me somewhere in a corner with my new playmobil. Sweet chocolate comes through.

Tastewhise no success either. Chemically faked herbes, chewed on cigar, cheap candy and then some sweet, nice tobacco, finally something worth appreciating. Cinnamon, star anise, both too powerfull for my taste some mint, but nothing to be enthousiastic about. You might have guessed it, I'm not a fan. Will give it a second chance before rating but would not give over 70 right now.

And yes, old wet wood, I agree!

Second tasting: for a moment there is a lot of sweet fruit but the paint solvent tases over immediately. Lots of chemical sweetness after that. Tobacco - like the grain left in your mouth by a cigarette without filter. That evolves in a full blown cigar taste. This one is not for the faint of hearted. Again the overpowering cinnamon, anice, mint - none of them natural feeling but requiring an E-number.
It's a challange, it wants you to choose, it demands an answer. That, on itself, is interesting - on the other hand, I thank the supreme Being that I don't need to digest an entire bottle of the stuff. 75 points.

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/123030/scotch-universe-copernicus-18-364-u21-17981#note-container

Bunna 12

 Es kijken. Nee, eerst es even ruiken. Diepediepediepe rozijnen, abrikozen. Geweldig. Sherrybom eerste klas, Glendronach Allardice 18 comes to mind. Smaak net zo indrukwekkend als de geur voorspelt. Toffee, caramel, toverballen, in de verte weer rozijnen – als je goed zoekt, zeker niet dwingend. Fijntjes hout in de zachtdroge afdronk. Wauw. Fakkerdefak. 2/2 Serieus aan het proeven, na Glenmorangie 10 & QR als voorafje: geweldige geur, Islay of niet – ik ruik geen peat. Opnieuw heel lekker, met wat pepermuntvulling zoals in after eight. Zalige droge sherry-afdronk. Nog steeds niks geen peat. KOPEN!

Glencadam Bams

 Van Glencadam had ik wel 'ns gehoord maar ik had - buiten een korte associatie met Suske en Wiske (klubikwapperdam) - verder geen aandacht besteed aan dit merk. Ik kocht een setje Bams voor een mooie prijs - Glencadam en Teananich, ook al een verwaarloosde producent. In ieder geval door mij verwaarloosd, dan toch.

Deze Glencadam is een GlencaDAMN! Wat een fraaie, zachte en complexe en aangename noten-, fruit- en graanaccenten in dit whiskyfeestje uit Brechin. Ik ga er naar toe. Binnenkort. En ga er een stuk armer vandaan, verwacht ik.
Inmiddels is de fles gesneuveld, op een donatie voor het vloeibaar archief na. Ik ben nog steeds erg onder de indruk van de boterige, licht vette, naar gebrande noten op de kermis smakende en totaal niet scherp alcoholische dram in mijn glas. Voor wie mijn reviews kent, geen fan van 50+% onverdund. Deze 52% evenwel is glad en randloos. Granig zonder jong te zijn, soepel en zacht, een feest. Glencadam heeft een nieuwe fan.

Teaninich Bams

 Diverse tastings van samples en uiteindelijk een fles.

Grassig en hooi in de geur met peren jong en springerig. Hangt – lichte wittewijnwit - prachtig en opvallend in het glas. Ananas, beetje banaan. Boterig en peperig. Heel de keuken komt voorbij. Citrus. Een sterke jonge whisky, jaren zeggen niet alles.
Latere tasting: Geur grasgroen, citrus, mild.
Watermunt, vaag koude slagerij.
Boterzachte vanille, veel fruit - ananas, banaan, meloen, peer. Zoete tabak, friszachtzoete heerlijke Highlander met misschien niet zoveel (9) jaren en derhalve beperkte diepgang maar wat een feest, deze.

Bladnoch 10YO

 Honing en bloesem springen uit mijn glas - dat ik even heb laten staan om te beluchten, zo voor de zekerheid, want dat schijnt te helpen - zó mijn neus in. Ik geef toe, ik heb me gek laten maken. Moeilijk verkrijgbaar, slechts één per bestelling bij D12, een juichende 90 (!) punten van Ralfie (review 803) - ik ben bezweken. Vanille, zachte kruiden, vers gras, in de verte zoete tabak. Gerstepap met suiker, ja heus, ik ruik het echt.

De smaak is zachtzoet, romig, een klein beetje aangename peperigheid. Custard met vanille.

De afdronk is warm, opnieuw met een zacht nagloeiend pepertje, de vanilletonen blijven hangen. Uitermate bevredigende zeer gunstig geprijsde en subtiele, aangename en makkelijke whisky. Makkelijk is niet te verwarren met simpel - de subtiele nuances blijven een hele poos nazingen in je mond. Nou is 90 punten wel héél flatteus, maar een goede 88 en een advies om hem - zeker voor 5 tientjes - eens te proberen, dat kan er gerust en zonder gewetensbezwaren vanaf.

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/113367/bladnoch-10-year-old

Ledaig the Monster

Ledaig 2007 GM Exclusive (Tobermory Distillery) Mull SM 56,2%

Geurt fraai naar rook en honing met een scherp randje – met 56% mag dat gerust.  Aantrekkelijk edoch fier, geen kattenpis. ’t Is een mooie Ledaig. Rook, honing, smeerolie in de goede zin van het woord, hars en hout en meubelwas. 

Hartige, bijtende, veeleisende, complexe, dwingende, vuige, vettige garagevloerwhisky die enkel voor de onversaagde held is, voor de ijzervreter die van wanten weet. Maar die proeve van bekwaamheid die de Ledaig aan je stelt is er een van Olympische maat; de beloning is een gouden plak van diepgang en complexiteit. Het spul is ongeveer 10 jaar oud, het hout van het vat heeft maar weinig kwaad aangericht, er zit gelukkig geen narijping op die de rauwe smeerput-aroma’s kon verbloemen. 

Gereedschap in een Engelse, door zwetende bejaarde vrijwilligers gerunde, restauratie- en onderhouds-werkplaats voor 19^e eeuwse stoomlocomotieven. Als je daaraan likt. Dát. 

87 punten.

Kilchoman Sanaig

 Mijn allereerste Kilchoman.

De geur is die van tabaksrook op zijn best. Zoals ik als ex-roker zo héél soms ineens een wapper rook van een sigaret (Gauloise is beroemd/berucht) kan ruiken en niet gruw maar even diep inadem, vol heimwee en begeerte, terugverlangend naar de zeldzame kruidige troost die sigaretten zo héél soms brengen.

Verslavingen brengen de lyrische poëet in mensen naar boven, dat zie je hier ook maar weer. Vincent had zijn Absinthe, Paul & John hadden LSD, ik had la dame Gauloise.

In de mond is de rook mild, sappig (sappige rook? Omvlee, ben je wel goed?) en constructief - hij ondersteunt en versterkt de milde kersen-, hout- en (heel in de verte...) vanilletonen. Zachtzoet, compleet, ongedwongen en zonder harde tonen is deze whisky compleet maar heeft geen uitschieters, wat 'm een beetje anoniem maakt. De sherry is niet erg nadrukkelijk aanwezig, en dat was wel de reden waarvoor ik 'm kocht.

De afdronk is warm, peperig, opdrogend in de mond, met houttonen en as.

Conclusie: goed spul. Belooft meer (sherry) dan hij waarmaakt. Niet veel diepgang - NAS, lage prijs, vooruit dan maar. Trek in een peuk, na 13 jaar onthouding. En bedankt. Ik moet de rest van de fles nog.

Bob Ross Bowmore

 Ik heb enige ervaring met Bowmore opgedaan. De 12, de 18, een paar NAS'sen (waaronder Black Rock - bocht) en nu deze 15YO. Een hele liter kocht ik, op de boot naar Zweden, als de dood dat de door mij meegenomen voorraad drank in vier weken tijd inadequaat zou blijken. Te weinig variatie, bedoel ik dan; geen tekort aan volume, ik ben Malle Pietje niet.

De septemberzon verwarmde het achterdek heel behoorlijk toen ik dit koopje plopte. Het was een uurtje of vier in de middag, aankomsttijd rond 19 uur, dus ééntje kon ik wel hebben voordat ik het beest van de boot moest rijden. En de camper ook (mijn vrouw leest dit toch niet). Wat een zalige zachte fraai gebalanceerde rookmans, deze Bowmore. En niet alleen in de zon op de Oostzee. Inmiddels is de helft van de fles gesneefd en ben ik nog steeds blij. Honing, klein beetje zout, peperrandje, beetje vuur, beetje hout, niks ingewikkelds, fraai en klein en aangenaam en vriendelijk en Bob Ross.

Dat moet ik wellicht uitleggen. Bob Ross maakt schilderijen die werkelijk helemaal niemand lelijk kan vinden - maar ze zijn niet opmerkelijk, verbazingwekkend, vernieuwend, onthutsend, afgrijselijk, opzienbarend, verontrustend, helemaal niks van dat. Daarom is het ook geen kunst maar gewoon erg goed gemaakte kitsch.

Ze hangen overal goed, die doeken; op de WC, in de woonkamer, in een restaurant, bij de IKEA als decoratie in de etalage, op het Ministerie, in de gang van de Hogeschool; overal is goed. Daarmee is Bob Ross bij deze een officiële waarde-markering voor mijn whisky-reviews geworden. Een allemansvriend, een teflon-whisky, een weerstand-loze botteling die zich richt op de grootste gemene deler, dat is een Bob Ross whisky.

Dit is een Bob Ross. Niks mis mee, er is een grote schare liefhebbers, niemand hoeft zich tekort gedaan te voelen. Is het mijn soort whisky? Nou nee. Ik zoek uitdaging, controverse, weerstand, debat, contrast en dingen die ik niet begrijp, die me ergeren, verbazen, frustreren, opwinden en naar adem doen happen (en niet omdat ze een 60+ percentage hebben...). Dat is deze niet. Bob Ross, ik neem er nog eentje op je. 83 punten, helemaal niet slecht, niks op aan te merken. En dat is het probleem meteen.

Ben Nevis Mike Tyson / Gerards

 Verstandig mens als ik ben, nam ik voor deze Mike (Loki) Tyson Ben Nevis, 6 jaar oud en een lichte 61,3% op de teller, eerst maar een core range (10YO op 46%) om in de stemming te komen. Het gebeurt immers niet elke week dat je maat een vat bottelt en je medeplichtig maakt door je om een review te vragen. Voorbereiding is alles.

Tussen de twee bennen in even wat volkorenkoekjes met chocolade; een goede buffer, leek me zo.

Dat bleek deels te kloppen. Maar daarover later meer.

Ik werkte ooit in een frisdrankfabriek. Eén van de geintjes die met sukkels als ik werd uitgehaald was dat je werd uitgedaagd om te proeven van de stroop die de basis was voor hectoliters cola. Natúúrlijk deed ik dat; ik wilde een man tussen de mannen zijn, me niet laten kisten, mijn mannetje staan en er was geen vallei wijd, brug ver, uitdaging groot, rivier diep of berg hoog genoeg (vrij naar Ike en Tina) om daar tussen komen.

Tot de dag van vandaag voel ik die ervaring nog. De stroperige bruine kit uit een blik zonder opschrift - dat had al een waarschuwing moeten zijn - brandde en smolt mijn smaakpapillen weg als waren het sneeuwvlokken in de Sahara. Wekenlang heb ik ontbeten met Madame Jeanette-pepers in mijn muesli - geen probleem. Die ervaring heeft mijn mond gelouterd - in zoverre dat ik me niet meer laat foppen en extreme prikkels als zodanig beschrijf en niet goedpraat.

Whisky van 61,3% alcohol is leuk bedacht maar schiet zijn doel voorbij. Het smaakt vrijwel allemaal naar strohrum. Ik realiseer me dat er nu mensen staan te steigeren maar goed, hadden ze maar paard moeten worden, dan was ik misschien onder de indruk geweest. Ik ben geen groentje meer, qua whisky weet ik inmiddels echt wel waar ik het over heb.

Dat gezegd hebbende, nu deze Ben Nevis. De koekjes hielpen. Heus, ik kan het aanraden. Desondanks blijf ik bij mijn betoog hierboven; whisky waar je je op moet voorbereiden als op een olympische finale vraagt mijns inziens meer commitment dan een glas sterke drank verdient. De eerste keer dat ik me aan deze waagde vond ik het helemaal niks, juist door de heftigheid ervan, en was het te doen met een plons water. Vanavond neem ik hem eerst puur en valt hij (erg, eerlijk is eerlijk) goed.

De neus is aangenaam zacht en verbergt het percentage op een plezierige manier. Appel, abrikoos, vanille, gedroogde zuidvruchten, superbe. En klaar is hij allerminst. Amandel, witte chocolade, caramel, en dan verschijnt er een lichte kruidige geur die je aanhoudend doet snuffelen (mijn vrouw vond er het hare van, dat gesnuif boven een glas). Melasse, stroop, onmiskenbaar, altijd verbonden aan de 55+ percentages, dwingt tot water. En dat is geen goed idee bij deze, er gaat veel verloren aan de geur, water brengt niets extra's.

De smaak! O ja, de smaak! Zoete appel met gekarameliseerde suiker, aardbei, appelstroop, suiker - details ontbreken bij deze betrekkelijk zachtmoedige aanval - maar een aanval, desalniettemin. De geur is veelbelovender dan de smaak, zeker op vatsterkte.

Opnieuw een bodempje, nu met water. Waar de geur verloren gaat na verdunning is de verdunde versie in de mond een stuk draaglijker en ronduit aangenaam. Een pepertje omringt het geheel; er is wat rook; daarnaast amandel, abrikoos, perzik, zachtromig, met vanille, als in een toetje.

De afdronk is best lang, niet droog, peperig, met wat as op de tong.

Conclusie van dit epistel:

Dit is een ingewikkelde whisky. Met of zonder water, al dan niet voorbereid, groot verschil tussen neus en mond, het is oprecht grondig testmateriaal. Als je wat wil leren over whisky is dit een onderdeel van het VWO-examen. Ruik, ruik, ruik, proef, proef, proef, water, proef, proef, proef. Dat is zo'n beetje mijn advies. Lekker? Zéker. Interessant? Buitengewoon. Prijs-kwaliteit? Voortreffelijk. Waardering? 85 punten.