Mijn allereerste Kilchoman.
De geur is die van tabaksrook op zijn best. Zoals ik als ex-roker zo héél soms ineens een wapper rook van een sigaret (Gauloise is beroemd/berucht) kan ruiken en niet gruw maar even diep inadem, vol heimwee en begeerte, terugverlangend naar de zeldzame kruidige troost die sigaretten zo héél soms brengen.
Verslavingen brengen de lyrische poëet in mensen naar boven, dat zie je hier ook maar weer. Vincent had zijn Absinthe, Paul & John hadden LSD, ik had la dame Gauloise.
In de mond is de rook mild, sappig (sappige rook? Omvlee, ben je wel goed?) en constructief - hij ondersteunt en versterkt de milde kersen-, hout- en (heel in de verte...) vanilletonen. Zachtzoet, compleet, ongedwongen en zonder harde tonen is deze whisky compleet maar heeft geen uitschieters, wat 'm een beetje anoniem maakt. De sherry is niet erg nadrukkelijk aanwezig, en dat was wel de reden waarvoor ik 'm kocht.
De afdronk is warm, peperig, opdrogend in de mond, met houttonen en as.
Conclusie: goed spul. Belooft meer (sherry) dan hij waarmaakt. Niet veel diepgang - NAS, lage prijs, vooruit dan maar. Trek in een peuk, na 13 jaar onthouding. En bedankt. Ik moet de rest van de fles nog.
