Blends - Compass Box

 Ken je die snoepjes die in ronde blikjes op het ziekenhuis-tafeltje van je oom/opa/vader/tante stonden? Zo'n rond, blikken doosje met daarin werkelijkheidsgetrouw gevormde, stevig bepoedersuikerde mandarijnenpartjes van staalhard suiker? Die blikken doosjes, die hoorden in de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw bij de Schijf van Vijf voor ziekenhuispatiënten. Ergens anders dan in de ziekenhuis-shop kon je ze niet krijgen. Samen met vers fruit, in zo'n mand met doorzichtig plastic folie. In die mand ook een doosje uitgedroogde vijgen die niemand at en die feilloos in de prullenbak gemikt werden zodra de gulle gever de kamer verlaten had. Het zou me niets verbazen als er in de jaren '50 en '60 ook een pakje sigaretten in die mand heeft gezeten, maar dat kon niet meer, in 1990. Roken op de zusters-post was evenwel nog normaal; in de spreekkamer van de specialist werd driftig pijp dan wel sigaar gepaft. We came a long way, zullen we maar zeggen.

Waarom, zult u vragen, dit betoog? Nou, ik heb een setje Compass Box gekocht. The Spice Tree en The Spaniard, om precies te zijn. Ik wilde wel eens weten waar alle loftuitingen die ik lees over die serie blends op gebaseerd is. 

Om te beginnen, het zijn niet zomaar blends. Het zijn blends met pedigree, met eerbiedwaardige ouders van goede komaf. Upper Class Blends, zogezegd. Dat blijkt vooral uit het feit dat het blended malts betreft, dus zonder bijmenging van common aspects als grainwhisky. Ik weet, ik schop tegen schenen, maar ik ben nog niet bekeerd tot de geweldigheid van grains. Ik vind ze scherp, kunstmatig en mais-zoet met een lijmrandje. En ja, ik heb ze uren, dagen en weken in het glas laten staan. Omdat ze dan "open" gaan. Soms snap ik wel wat de enthousiaste graindealer bedoelt; desondanks, ik ben nog maar zelden echt overtuigd. 

Blended malt dus. Ik kocht als eerste de Spice Girls Tree en was onmiddellijk verkocht. Goed gekozen naam ook; een fraai melange (ik ben "Duin" aan het herlezen, spice, melange, insider joke, sorry) van subtiele kruiden. Alpentoffee, opa's zoete pijptabak. Dat idee. 

Hoewel ik op een Spice Girl had gerekend hier of daar, viel de whisky niks tegen. Ik doe 'm tekort. Hij is geweldig. Naast de zoetjes, die subtiel zijn en abrikoos, appel en kersen met een zachte vanillesaus presenteren, is de eerder genoemde kruidigheid geweldig - en de peperige, middellange afdronk is superieur.

De Spaniard was dan ook snel erbij aangeschaft. Het vloeistofniveau van The Spice Tree daalde alarmerend snel, wat over het algemeen betekent dat de betreffende whisky 85+ krijgt overigens (Eigen Smaak Eerst!). Dat gaf dan ook een excuus en aanleiding voor de vlot aangeschafte Spanjaard.

Zoals wel meer bij Spanjaarden weet je niet altijd wat je precies te wachten staat als je er één tegenkomt. Ik noem een Sinterklaas. Kan vriezen, kan dooien. Stierenvechten; mooie pakjes, romantisch idee, kun je evenwel nu niet meer mee aankomen. Voetbalploegen; beste voetballers ter wereld, resultaat AD2021: tsja. Barcelona: mooiste kerk ooit, altijd in de steigers. Alva maar ook Dali. Pyreneeën, Baskenland, spaghettiwesterns, woestijn en ontdekkingsreis - maar ook Costa (vul zelf in) Brava, Blanca, Del Sol, Nederlandstalige amusements-campings en ander bitter verdriet.

De Spanjaard dus. En die snoepjes, van helemaal in het begin, weet u nog? Nou, daar smaakt die Spaniard naar. Precies dat jaren-80 chemische-smaakstof- mandarijn-kan-ook-sinasappel-zijn zoetje, met een beetje poedersuiker, wat houttonen, niet complex, wel vreselijk lekker en óók al zo snel leeg. En een vaag zoete-pijptabak-meets-goeie-sigaar aroma, dat naadloos aansluit bij de spreekkamer van de specialist. Niet bijzonder, niet vermoeiend ingewikkeld, niet opzienbarends, niet duur - kortom, aanrader- maar neem the Spice Box als je mag kiezen.

Ik zit nu al zo'n anderhalf uur twee prachtige, toegankelijke blends te vergelijken en ik bergijp steets beter waarom dat een slegt idee was. Het eene gla s na het ander, in het kader ban neutraal wetenschap;elijk onderzoe. Ik ofer me volledig op voor de goede zaak en voor de grondigheit van did bloch. Concklusie moet zijn dat ik er nog niet heelemaal uit ben. Beide zijn ligtverteerbare, goede eeeuuuhm whisky's. Je moet appels gewoon niet met mandarijnen vergelijken. Koop Spice Tree. En als ze die niet hebben, koop The Spaniard. Hoe-dan-ook absoluut geen buil aan te vallen. 

Perfect Dram en Blair Athol.

Ik ben een vriend van Perfect Dram. Niet zo'n hele goeie - ik heb dit epistel al weken bijna klaar en enkel mijn trage einderedactie zorgt ervoor dat jullie moesten wachten.  Ik schreef overigens al eerder over Perfect Dram, een inmiddels niet meer zo heel obscuur clubje whiskysjacheraars. Met toenemend enthousiasme vervolg ik nu mijn geram op mijn toetsenbord. Letterlijk; ik heb net dik 150 euro uitgegeven aan het vervangen van het weigerachtige exemplaar op mijn ASUS.  

Ik was eerst een vage kennis, qua Perfectdram. Twee jaar geleden kocht ik mijn eerste vataandeel, een Craigellachie 2014. Ik schreef daarbij in mijn geheime dossiers dat het om een gokje ging, dat Perfect Dram geen schim was van Casqueteers en dat dit een aankoop voor de gein, es kijken wat er van komt, was.

In de jaren die volgden heb ik -aldoor volkomen ongevraagd - mijn commentaar bij PD over wat in mijn ogen amateuristisch goedbedoeld geklungel was, gratis en voor niks gedumpt. Als een hond die op je gras schijt en dan wacht op waardering omdat hij gratis mest geleverd heeft. Men bleef almaar geduldig en vriendelijk aan de andere kant van de lijn, als een getrainde servicedesk-telefonist(e), en vertelde dat men mijn suggesties heus serieus nam en ter harte zou nemen. Als een getrainde servicedesk-telefonist(e).

Een tijdje verder zitten we ineens hier. Een stevige website (Nancy, vakwerk) en grondig verbeterde communicatie (hoewel er, sorry Rob, er nog best tekstueel en qua helderheid iets te verbeteren valt). Een boeiend programma, veelzijdig en  spannend - omdat er meer blijkt te bestaan dan whiskyvaten. Zoals bijvoorbeeld heel kleine whiskyvaten. Wat ook mijn aandacht trekt is een verrassend en overtuigend scala van aanbiedingen, vooral whisky, maar ook een mooie rum(neem ik aan, ik moet hem nog krijgen), om eens wat te noemen . Het voornoemde kleine-vaatjes-project is een feest om aan mee te doen. De bijbehorende Facebook-pagina is een geweldig idee, je creëert een nieuwe community en er kunnen onderling flessen uitgeruild worden. Daarbij komt dat zo'n vaatjes-collectief een aanhoudende behoefte aan nieuwe drank heeft - hervullen moet immers ook gebeuren. Zo'n vaatje is geduldig en gaat tijden mee; de eigenaren zijn ongedurig en willen steeds iets nieuws proberen. Dat is commercieel niet slim maar rete-slim. Het PD-logo begint iets te betekenen en er wordt een reputatie opgebouwd.

Dat laatste is natuurlijk een combinatie van goede producten, betrouwbaarheid, levering conform afspraken en nakomen van afspraken. Korte lijnen, persoonlijke contacten; check en check. 

Nu heb ik een sample gekregen van PD van een whisky die ik gekocht heb.

Noblesse oblige, adel verplicht. Als ik dan al mijn muil niet kan houden en men stuurt mij gratis drank, dan zal ik er nondeju ook wat van vinden. 

Ik ga het nu dus hebben over een Perfect Dram botteling. De Blair Athol. Mijn ziekenhuis-achtergrond heeft me, volstrekt onlogisch en ietwat krankzinnig, bij het merk vandaan gehouden. Athol, als in alcohol, als in desinfectans, als in methanol; er hangt een vage associatie met handenreiniger op de IC aan het merk dat me ervan weerhoudt om het te kopen, omdat ik denk dat het naar plakkerige handhygiëne-gel gaat smaken. 

Het is grappig om te zien dat mijn weerzin diep zit. Ik heb zo'n elfhonderd geregistreerde samples, van alles en nog wat. Een half procent, vijf stuks daarvan, is Blair Athol (BA). Ik registreer het moment waarop ik de sample krijg (dat kan ook een tasting zijn) en wanneer hij aangebroken dan wel leeg is. Alle vijf Blair Athols zijn onaangetast en staan dicht in de kast. Waar ik frequent min of meer random flesjes uithaal om over te schrijven., De BA's zijn gepakt en teruggezet. Meermaals. Nog nooit gehad, dat spul. 

Vooruit met de geit, dan maar. Blair Athol. Jaar van oprichting: 1798. Highlands. Vandaag bespreken we dus de Perfect Dram botteling,. Die is 11 jaar oud en 57,5%, red wine barrique aged (WB 182693).

Dit stukje is in horten en stoten geschreven, qua tijd. Ondertussen is de fles open - ik was mijn aantekeningen van de sample kwijt, ik wist wel nog dat die vrij positief waren. 

Ik ben nog steeds erg blij met die fles. Zeker open. Hij staat gebroederlijk tussen een fles Cedar Ridge Rye en een American Whiskey Third Batch Bourbon in mijn kast te glimmen. Inderdaad, beide geen Scotch. Niet eens Europees of fijn exotisch of zo; ordinaire Amerikanen. Ik begin van mijn geloof te vallen. Ik vind die Amerikanen namelijk lekker. Erg lekker.

De vorm van de fles Blair Athol van PD is identiek aan de Rye en de Bourbon. Dat is op zich enkel toeval, maar qua power en breed neergelegde zoetheid lijken ze heus een beetje op elkaar. Daar houden de overeenkomsten wel op. De Blair is complex en fors, overtuigend en indrukwekkend (57,5%....)  van presentie en smaak, met aroma's van melkchocolade, koffie, caramel, cacao, alles wat maar daar op lijkt: het zit erin. Daarna volgen rozijnen en een droge, aangename afdronk met wat zoethout in de nasmaak. 

Okee. Goei poeier, dees. Doe maar kopen. O nee, dat kan niet meer. PerfectDram evenwel is een goede partner aan het worden, waar je mijns inziens inmiddels gerust je whisky-voor-later kunt bestellen. Ik heb gesproken.

Niels Viveen - of hoe steek ik mijn nek uit.

Niels

, beloofd is beloofd.

Van de tasting net na de drempel van dit jaar had ik nog één, klein, slechts half gevuld sample-flesje over. De organisator van de tasting, ons aller Japan-expert Niels Viveen, had me gevraagd om mijn mening. Daar ik nogal wat samples heb en ik frequent mijn gedachten over de reis langs die pispotjes aan papier (nou ja, overdrachtelijk dan) toevertrouw, heeft het even geduurd vóór ik zover was dat ik me aan deze gewijd heb.

Altijd verdacht, als mensen je mening willen weten en je voorkennis vervolgens tot een minimum beperken. Meestal zit er een adder onder het gras; het blijkt ineens een obscuur Peruviaans potentie-bevorderend middel, gebrouwen van luiaardspeeksel vermengd met civetkatkak te zijn in plaats van een eerlijke Schot , bijvoorbeeld. En die Civetkat-kak, zoek dat maar eens op. Of kijk nog eens naar The Bucket List.

Hoe dan ook, op het flesje staat Jos - Mystery Single Malt, dus we zitten wel veilig, geloof ik. Geen erectie van drie dagen deze keer.

Het feit dat er maar een half flesje vanaf kon is voor de amateur-speurder in mij een aanwijzing waar ik maar weinig aan heb. Enerzijds suggereert het schaarste en hoge prijs, anderzijds is het mogelijk een ietwat doorzichtige afleidingsmanoeuvre om me over Red Label te laten juichen. Nou ja, JW Red label is geen single malt, dus dat loopt mank, maar toch.

Ik moet het dus hebben van mijn onovertroffen talent om er een punt aan te lullen zonder veel te weten. Ruiken en proeven dan maar, iemand moet het doen.

Hij ruikt geweldig. Kwartiertje in de master blender. Grassig, lentegroen, complex vaag zoet met tropische aroma's maar ook wat bouillon. Met meer ruiken wordt hij enkel hartiger, vleziger; de koude slagerij waar je vroeger een plakje worst kreeg komt plots in me op. Zoet? Hoezo, zoet? Helemaal niet zoet! Zware kruiden, rozemarijn, dragon en foelie - ik weet de weg in de keuken - en héél in de verte iets muntigs.

Alla, ik heb altijd zelf zo'n hekel aan geraaskal over waargenomen geuren en smaken en nou zit ik zelf ook zo'n leuteropsomming te geven. Excuus daarvoor.

De smaak is oriëntaals. Nee, niet omdat hij van Niels komt. Maar in de Nikka, de Amrut en Kavalan-whiskies die ik dronk zit een gemeenschappelijke factor die ik bij gebrek aan beter maar oriëntaals noem. Iets ongrijpbaar kruidigs, anijs, vijfsterrenkruid, kardemom, bla bla ga ik weer.

Het is complexe, bijzondere whisky. Nou zal Niels hieronder wel schrijven wat het was - en ik hoop dat het geen Singapore Snake Saké Infused Wiskey blijkt te zijn, want dan ga ik lekker op mijn bek. Het vlezige in de neus en de complexe kruidigheid, het ontbreken van expliciete zoeten, de middellange afdronk - doe mij maar een fles, Niels, dan zal ik hem eens grondig testen.

Mike

, jij bedankt voor het bewaren, want Niels, eerlijk gezegd was ik 'm een beetje kwijt. Alles komt altijd toch wel weer goed, blijkt. Slainthe.

Diversen. Ledaig 16YO Carn Mhor.

Ledaig Carn Mhor 16YO (58115)

Neust onmiskenbaar naar Ledaig. Beetje vettig, smeerolie, verbrande oude houten balken met een tikje teer of hars - allemaal in de goede zin van het woord. Later iets bloemigs, geparfumeerds - in de verte, zachtjes op de achtergrond, verstopt in het geweld van de tweede zin.

Ik hou van Ledaig. De drempel is hoog, ik vind het geen gemakkelijke whisky. Hij vereist toewijding en doorzettingsvermogen.

De eerste nip is wat waterig en valt tegen. Misschien is 46% wat aan de krappe kant (hoor wie het zegt...). Ook het vervolg is wat magertjes. De peat blijft lang hangen, daar niet van, maar de details zijn nu wel heel ver weg verstopt, ik kan ze niet echt vinden. Vuur, rook, as - maar de elegante en moeilijk te beschrijven afdronk die ik eerder bij een independent Ledaig vond ontbreekt hier. Jammer. 83 punten.

Bowmore 19YO AD Rattray 59,1%

Nadat ik in een blog over de spierzwakte van Bowmore - de dram zonder ruggegraat, dat Bowt pas More! - dát zou nog eens een slogan zijn! -  beschreef die mij meermaals opgevallen was, kreeg ik van maat Wall-E een sample van een independent. Die independents, zo was mij na mijn vorige blog van alle kanten verzekerd, waren véél beter dan de Officiële Bottelingen, kortweg OB's, die gekenmerkt worden door algehele en karakterloosheid. 

Daar mijn voorraad Master Blenders weer aangevuld is - langzaam druppelen de nieuwe exemplaren binnen, u weet mij te vinden via PB - kon ik deze dram eer doen door hem, om te beginnen, maar eens in een fatsoenlijk glas te doen. 

Niet om mijn eigen inwendige sjacheraar te kietelen, maar dat glas voegt wel echt iets toe, zeker bij de hogere ABV's - en bij geduld. Je kan wentelen zonder knoeien en snuiven tot je er bij neer valt - en steeds weer iets nieuws oppikken. Vraag maar aan MC Miker G. uit S.

Wall-E is een goeie vent, hij heeft me wel vaker met samples van hoge kwaliteit verrast, dus de lat ligt hoog. Ik heb zijn huis gezien; als deze tegenvalt ga ik de Maas-dijk voor zijn deur ondergraven, dan heeft hij altijd genoeg water bij zijn whisky. 

Ik zal proberen om échte grote-jongens tastingnotes te schrijven zónder jullie op de zoveelste humorloze en saaie opsomming van aroma's te tracteren. Ik heb een hekel aan die opsommingen maar soms verdient een whisky een gedegen omschrijving. Dit is er zo ééntje.

Geurtechnisch, zo moet gezegd, is dit een fiere jongen. Dat mag bij bijna 60 procent dan ook gerust. Alsof je met je blote poten in sultana-concentraat staat te stampen. Sherry ja, dat kun je gerust zeggen. Zwarte pruimen, abrikozen, zwaar, zoet, zalig, zinderend zonnig. In de verte een vochtige kelder vol natte houten vaten - niet schimmelig of rot, gewoon zwaar van het vocht van hout. Goed, ik begin te raaskallen. En dan vanille. Diep, rijp, vol.  Alsof je een verse vanillepeul in je neus ramt op corona-testsokjes-diepte. Chocolade volgt. Natuurlijk, chocolade. Donkere, op je hand van de warmte langzaam smeltende cacao. Ik word gek. 

Het spul schijnt uiteindelijk gemaakt te zijn om ook daadwerkelijk te drinken, besef ik na een kwartiertje snuiven als een bronstig paard. Vooruit dan maar, ten aanval.

De 59 procent doen geen pijn. Tropische kruiden als kardemom en steranijs vullen de chocoladesmaak, die in de mond ook meteen terug te vinden is, prachtig aan. Er is werkelijk geen sprake van rook, of het houtvuurtje in de verte moet die kwalificatie verdienen. De whisky smaakt bruin. I weet niet waarom maar geen speld tussen te krijgen: bruin. Niet naar slootwater, niet naar jus, niet naar baggerslib. Gewoon bruin. Een kleur van truien en beren, vloerbedekking uit de jaren '70, bruine bonen met spek, suède broeken om mooie meisjes. Troostrijk, hoopvol, hartverwarmend, superieur, comfortabel. Maar ook uitdagend, met diepgang, met een afdronk tot in Vladivostok. 

Hij kost meer dan 200 euro - als je hem nog kunt krijgen. Daartegenover kost een bad vol rozijnen, een paar kilo verse en gedroogde abrikozen en pruimen, verse vanillepods en een fikse portie goede cocolade ook best veel geld. En daar wordt een mens veel sneller dik en misselijk van dan van een glas van deze. Doei, ik ga de rest degusteren. Degusteringlijers. 

Bowmore 12YO

 Bowmore en ik zijn nog geen dikke vrienden. De 15YO boot-naar-Zweden-liter van vorig jaar is een heel behoorlijke Scotch - hoewel Bob Ross Whisky - maar deze 12YO standaardbotteling vind ik zwakjes, een schim van een Islay, niet overtuigend en dunnetjes. Dan hebben we dat maar gehad. De Black Rock is beslist een stuk slechter, dat kan ik niet genoeg benadrukken. In deze zit genoeg variatie - leer, tabak, oosterse aroma's - steranijs en vijfkruidenaroma's - om een aangenaam nipje te nemen.

De prijs is ook schappelijk te noemen, maar de korte afdronk en de weinig memorabele of bijzondere details maken het een dertien-in-een-dozijn Islay. Doe mij eens een indrukwekkende Bowmore, beste vrienden, zodat ik over dit roemruchte merk ook eens kan juichen - vooralsnog blijft het bij een beleefd applausje.

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/117793/bowmore-15-year-old

Ben Nevis The Golden Cask 22YO

 Bij namen met Golden erin word ik wat onrustig. Golden Exodus (Chinees restaurant), Golden Shower (Hobby van c-niveau bekende Nederlandse), Golden Arches (McDonalds), Golden Girls (muffe eighties comedy), Golden Palace (tientallen kitscherige foute hotels met die naam), Golden Compass (slechte boekverfilming ondanks Daniël Craig) en zo kan ik nog wel even voort.

Deze Ben Nevis 22YO Golden Cask vervulde me dan ook met een vreeswekkend voorgevoel - het lijkt, met zo'n gouden serie als genoemd, onvermijdelijk een draak van een dram te moeten zijn. OH! Golden Dragon! Weedshop in Capelle! En Golden Eye! Slechte Bondfilm - de pornoversie schijnt eter te zijn.

Sorry, ik kom op stoom en dan verlies ik me wel eens in details. 

Deze whisky. Onversaagd, met een ouwelijk trekje - ik heb van vrienden (lees Jacoba Ed) wel eens een sample-set ouwetjes uit de seventies en eighties gekregen. Blends, meer specifiek, uit die tijd. Daar moet ik aan denken. Er zit iets stoffigs aan. Voor de rest is het een drankje om langzaam, nippend, kalm en beheerst van te genieten. Meer tijd is meer resultaat. Ik ga me niet verliezen in een drie-fasen-smaakomschrijving, niets is saaier en ergerlijker dan iemand die verwoestend gedetailleerd probeert om een 89-puntenwhisky die jij nooit zult proeven te beschrijven. Want 89, dat is hij dubbel en dwars waard. Misschien wel 90, enkel omdat Kay, die opzichtig meer verstand van whisky heeft dan ik, dat er voor geeft. Ik, in ieder geval, heb er een stevige sample van - 6 centiliter, daar doen we het voor. Ik heb er samen met een maat van genoten en nu nog eens, in mijn uppie, op mijn ooie dooie. Zoals het hoort bij dit soort tijgers. 

Golden Tiger, the Greatest Online Casino!

Bunnahabhain 2007 ED

 Ik ben een Bunna-fan, ik zal het niet ontkennen. En ik ben een snob, dat zal ik evenmin tegenspreken. En ik ben een krent, ook daar is geen woord van gelogen. Toen ik dus deze fles in Schotland bij een local, Oban Whisky and Fine Wines, deze fles kocht, waande ik me de koning te rijk.

En terecht, hoewel hij voor mijn krenterige save it or savour it grens meer naar de save it kant neigde. Op vakantie evenwel, zoals jullie weten, geef je zomaar ineens 33 euro voor een halve pizza (Venetië), 100 euro voor één nacht (nee, smeerlappen - ik heb het over een camperplek) of 50 euro voor twee hamburgers met cola (Noorwegen) uit. Dus een fles van 90 pond opentrekken doe je dan ook makkelijker, 't is immers feest.

Deze negen jaar oude, op de voor mij zalige 46% gebottelde small batch (363 flessen, en ik had er één!! Yeah!) opent met wat scherp geweld maar is al snel een onmiskenbare unpeated nutty Bunna. Wat een zalig drankje, deze. Wat groen smakende banaan, noten, korte, vinnige peperige afdronk, smaakt onmiddellijk naar meer. De neus is vrij indifferent en scherp, de afdronk kort maar herkenbaar. Deze snob is tevreden maar deze krent vindt dat hij voor minder geld met een 12YO voor de helft van het geld beter af was geweest. Nou ja, de meneer van de winkel in Oban verstond zijn vak, het was een ouwehoer eersteklas, dus dat telt ook mee. Qua snob.

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/89031/bunnahabhain-2007-ed#note-container

Eaglesburn 46% en CS

De Eaglesburn 46% Private Cask die ik onlangs zomaar in de schoot geworpen kreeg is een verrassende klapvoorjebekwhisky met afwijkende smaken die oosters aandoen; vijfkruidenpoeder, steranijs, scherpe watermunt. Ik heb een sterke associatie met Beerenburg, richting kruidenbitter dus. Ook de gedachte aan Amrut is onvermijdelijk.

Ik kreeg twee samples van mijn nieuwe Facebookvriend Chris, tevens medeminicaskhouder. We hebben beide (maar goed, baas boven baas, hij 8 en ik maar 4 liter) sinds kort ons eigenste eikenhouten vat. Hij schijnt er meerdere te hebben, op diverse plekken, met diverse inhouden van nooitvangehoordstokers - Mike, let effe op, wil je?

Het is een zeer herkenbaar en zéker niet veilig of middle-of-the-road product. Drie jaar op een dertig-litervaatje nieuw Europees eiken dat eerst nog 6 weken Oloroso gedragen heeft levert een oraal spektakelstuk van jewelste op. De newmake is licht gepeat, zo vermeldt mijn leverancier - en dat is fijn, zo in de verte en vooral in de afdronk voegt dat zeker een extra dimensie toe. Het is een branieschopper met een serieus autoriteitsprobleem, lijkt mij zo. Ik hou daar wel van. Of ik er nou per se een hele fles van wil, dat weet ik niet (naarmate ik nou wat verder in het sample gedoken ben verandert er iets - ik wil dus zeker wél een fles)- waarbij de bravoure een absolute aanrader is. In een wat brave kast vol brave flessen van brave merken met brave rijpingsverhalen heb je nog eens een bommetje om als talking point op tafel te zetten, hij maakt de tongen zeker los.

Ik heb ook nog een sample op cask strength, in ieder geval boven de 60%, de rest is kommaneukerij. Die komt binnenkort ook eens aan de beurt maar daaraan vooraf wil ik echt eerst een biertje of twee en een wat mildere whisky.

Eaglesburn, kortom, is On Fire (see what I did there?).

De CS enkele weken later. Na wat inleidende beschietingen in dacht ik wel klaar te zijn voor de CS. Dat was een misvatting. De bol van hollandse-stoofschotel-met-jenever staande aroma's vreten zich een weg door je tong. Jeneverbes, laurier, kruidnagel en peper; je zou denken dat het vat mee geweest is naar Oost-Indië, zo'n driehonderdvijftig jaar geleden.  Waar moet ik aan denken? Aan wierook in de kerk, overheersend, sfeervol en kersterig; droge zoute drop met een bitter randje; aan A'Bunadh, aan Amrut, aan Kavalan. Voorwaar geen nare referenties, zou ik zo zeggen. Spannend in ieder geval zéker - maar hier hoef ik écht geen fles van, het is te sterk, te medicinaal, rauw en ongenuanceerd. 

Samples: Bladnoch 20YO, Springbank 21YO, Highland Park 22 Ultimate, Glenmorangie Burgundy, Glendronach 14 Virgin Oak, Glenburgie 20 SV

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/46293/bladnoch-1992-ba#note-container

 In de geur aardbeienlikeur, vers gezaagd hout, lekkere benzine (tja). Heerlijk complexe geur, waar je lang plezier van kan hebben. Zachte, zalig kruidig-zoete topwhisky. Het is een boterig snoepwinkeltje waar een fruitkar in gecrashed is. Banaan, lychee, abrikoos, kaneel, opmerkelijk afwezig citrus. Tjongejonge, wat een feest. Had ik er maar een fles - liever nog een doos - van.

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/96205/springbank-21-year-old

88 punten. Subliem. 

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/35327/highland-park-1989-vw#note-container

Zoals wel vaker ben ik teleurgesteld in deze HP. Van een 22 jarige whisky van een topmerk mag je meer verwachten dan "lekker, goed, smakelijk, aangenaam"- alle échte karakter ontbreekt.

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/56/glenmorangie-burgundy-wood-finish

Lekker, zacht, makkelijk. Fraai staaltje merkvastheid. 

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/17051/glendronach-14-year-old-virgin-oak-finish#note-container

Zachte, troostrijke, makkelijk toegankelijke maar niet al te complexe whisky. Prettige, kruidig-zoete geur met een hint van wierook. De smaak is minder opwindend dan de geur belooft. Hout in de droge afdronk; opmerkelijk genoeg zou je zweren dat er een tijdje sherryvaten aan te pas zijn gekomen. 

https://www.whiskybase.com/whiskies/whisky/82802/glenburgie-1995-sv#note-container

Glenburgie 20 jaar oude whisky; tot nu toe weinig succes voor dit merk bij mij. Zoet en nietszeggend, is mijn gemiddelde perceptie. Geur van ananas, zeer zoete tabak en kruiden. Ook de smaak is kruidig, de ricola's vliegen je om de oren. Wat geparfumeerd, kardemom? Iets chemisch,. alsof iemand in zijn thuislabje heeft geprobeerd de aroma's van marsepein te fabriceren. Mwah. Glenburgie is veel te vinden in blends. Dat snap ik wel.